Dat het bij Fransje ook niet altijd van een leiendakje gaat bleek wel met de Skiffhead dit jaar. Na twee succesvolle wedstrijdweekenden volgden twee niet fitte weken, waardoor zij tegen beter weten in aan de start verscheen. Het werden 7 pijnlijke kilometers gevolgd en vastgelegd door trouwe supporters. Desondanks eindigde zij als 4e van 14 dames in de leeftijd van 50-55 jaar en overall 18e van de 44. Lees hier haar ervaringen.

Wel of niet fit genoeg?

Wat doe je als je de hele winter getraind heb voor de Skiffhead en je bent uiteindelijk niet fit? Anti-biotica in het lijf is niet het juiste medicijn voor een goede prestatie. Stel ik me nu aan? Valt het allemaal wel mee? Ach een dagje extra uitrusten en goed eten, dan komt het vast wel goed. Eenmaal A gezegd, dan ook B zeggen. Zo gedacht, toog ik toch zondagmorgen samen met Judith naar Amsterdam. De eerste lentedag van het jaar! De vogeltjes floten voluit in de vroege uurtjes. Zonnetje scheen en een licht windje mee stonden garant voor optimale omstandigheden. 

Op naar de start

Eenmaal in de boot leek het inderdaad reuze mee te vallen. Technisch liep het lekker, paar opzetjes als warming up. Kom maar op. Ik bereidde me voor op een wat saaie race. Voor mij startten snellere dames en achter mij langzamere. Althans vorig jaar. Bij de start hadden Marlies en Bas zich aangesloten bij Judith om mij aan te moedigen. Die steun bleek ik al snel meer dan nodig te hebben. Wat fantastisch zulke maatjes!

Waar blijft de flow?

Ik had de eerste meters nauwelijks geroeid, of de eerste tegenstandster kwam al snel op mij af. Potverdorie, wat is dat nu! Dan maar een tandje erbij om het luie zweet eruit te trappen en het is tenslotte een wedstrijd. Dat resulteerde in een snelheid die ik me zou wensen met een kilometerrace, maar dit was 7,5! Al snel was duidelijk dat dat niet haalbaar was, en dus maar tikkie opzij om ruimte te maken voor deze dame. Eigen tempo, eigen snelheid! Het duurde nog een kilometertje voor het zover was en al die tijd stonden alle signalen van mijn lijf op rood. Gewoonlijk trap je daar naar verloop van tijd wel doorheen en kom je in een flow, maar die bleef helaas uit. Ook toen de snelheid gedaald was naar 'normaal' voor mijn doen, bleef alles protesteren. Hoe haal ik in vredesnaam de finish, dacht ik aldoor. Maar eenmaal gestart, is er geen stoppen bij. Dus door. Na 3 km kwam de volgende dame opzetten. Hoe kunnen zij zo hard voorbij komen? Waarom blijf ik ze niet voor? Kilometer voor kilometer kroop voorbij, terwijl alle spieren aangaven te willen stoppen. Gelukkig was daar de Berlagebrug en kon ik aftellen. De laatste honderd halen, niet denken, alleen maar tellen. En helaas die 3e dame ook nog voorbij laten gaan. Eindelijk het verlossende sein. Finish van een lijdensweg. Nooit weer, dacht ik. Dit was niet leuk. 

Teleurstelling

Tja, het kan niet altijd feest zijn, bleek. Ik vond het erg teleurstellend dat, na een winter door weer en wind hard trainen, het zo moeizaam ging. Maar het zij zo. Het was een goeie leerervaring. En dankzij steun van roeimaatjes weer met veel plezier verder. Dank voor alle support!

Filmpje

Dankzij de razende reporters Marlies en Bas een filmpje van de race. 

Trouwe begeleider: Judith!	Razende reporters: Marlies en Bas!	Het zit erop!