Het avondregattaseizoen is weer ten einde.

We hebben er weer zes wedstrijden opzitten met als einddoel bepalen wie zich beste zeiler van de vereniging mag noemen. De prijs, de blauwe wimpel.

Wat er aan vooraf ging.

Na de tweede wedstrijd kwam er een ouder langs, na de wedstrijd dus wij waren aan het bier, Jupiler om precies te zijn. En bij mij merk ik dat ik dat merk heb gedronken vooral de volgende morgen. Maar dat terzijde. Er kwam een ouder langs, een ouder van een kind en deze ouder had zijn kind op de CWO zeilcursus zitten van onze vereniging. En ze hadden de kinderen beloofd dat ze de laatste avond van de avondregatta mee mochten met de kajuitboten. Op de vraag om hoeveel kinderen het ging was het antwoord, 'Een kind of veertig', en er doen zo'n zes kajuitboten mee dus of ik ook een paar kinderen aan boord wilde nemen.

'Hoeveel dan?', vroeg ik: 'Een stuk of vijf zes', was het antwoord.

'Geen sprake van!' zei ik: 'Met drie man lopen wij elkaar al hopeloos in de weg aan boord van mijn kabouterkajuitbootje. Eén kind zou nog wel gaan.'

Na een heleboel heen en weer gepraat en gebrul op het terras van het clubschip zei ik tenslotte. “Eventueel wil ik er wel twee nemen maar dan heb ik wel een eis”.

'Welke eis heb je dan?' vroeg de ouder.

Waarop ik antwoordde: 'Ze moeten wel dankbaar zijn'...

De laatste avond.

De laatste avond had ik twee kinderen toegewezen gekregen, Sil en Len, broer en zus. Voor dat wij opstapten vertelde ik ze nog even dat ik hoopte dat ze dankbaar zouden zijn. Sil snapte het redelijk snel en Len zei: 'Wat bedoelt 'ie nou Sil, wat bedoelt 'ie nou?!'.

De Event, onze boot, stond in het algemeen klassement tweede na een zeer slechte vijfde wedstrijd waar we als vijfde over de eindstreep gingen, na de verrekening van onze handicapcijfers. Tot die vijfde wedstrijd stonden we eerste. Als we op deze avond vóór de Tompoes zouden eindigen wonnen we de blauwe wimpel, zo klein waren de verschillen. Samen met Len en Sil hebben we de zeilen aangeslagen en allerlei andere nautische handelingen doorgenomen ter voorbereiding van de laatste wedstrijd van de reeks. De weersomstandigheden waren weer optimaal voor de E-boat, dit is het merk/type boot van de Event, namelijk weinig wind. Tijdens de wedstrijd vroeg Sil iedere keer: 'Als we nu zouden finishen, hebben we dan gewonnen?' Ik keek eens naar de Tompoes die aan de overkant dreef want varen kon je het niet echt noemen en zei: 'Zoals het er nu naar uit ziet hebben we gewonnen ja.' 'Yes!' zei Len: 'Ik wil winnen!'

De wind bleef de hele avond maar mondjesmaat over de rivier stromen. Dus dat was best wel gunstig voor de maar één ton zware Event. Zo'n E-boat is net een vuilniszak met weinig wind. Dan komt het lichte spul boven drijven. "Mag ik sturen?" vroeg Sil? "Ja hoor, maar blijf wel een beetje weg van de J-Art" zei ik en vroeg toen: 'Als je voor de wind vaart, waar moet je dan naar kijken? Naar voren of naar achteren?' 'Naar achteren' zei Sil: 'Want daar komt de wind vandaan, en daar kan een andere boot varen.' Die Sil, die komt er wel. In principe moesten we eerst naar boei 2 (de bocht van de rivier om) , dan boei 0 (weer bij het startschip) weer terug naar 1 (net in de bocht) en over de finish (bij het startschip). Maar de wind was zo weggevallen dat ik al verwachtte dat het startschip zou besluiten om het laatste stuk eruit te knippen. De BBQ ons aangeboden door onze hoofdsponsor Volvo dealer Henk Scholten stond immers al te wachten...

Vlak voor de finish moesten broer en zus toch even kwijt dat ze niet hadden verwacht dat het zo leuk zou zijn. Ze hadden namelijk verwacht dat ze op een wedstrijdboot zouden komen en daar zou wel een strak "regime" heersen waar alles volgens strenge regels zou verlopen en ze precies daar moesten zitten en niet daar, en nergens aan mochten komen en...

Maar het bleek een heel ontspannen sfeer te zijn met muziek aan en er kon zelfs op dek gedanst worden. 'Nee' zei Sil, 'Het was echt heel leuk en ik ben heel erg...', hij zocht naar het juiste woord en vervolgde zijn zin met: '...dankbaar!'

Zo zie je maar weer, ze bestaan nog, dankbare kinderen. Net als een dankbare vaste bemanning van de Event. We zijn dankbaar dat we Len en Sil aan boord mochten hebben. Zonder hen was het niet zo'n feest geworden.

Jan Wielsma