Kekova (Turkije) 9 april 2015    (36°11′674″N 029°50′688″E) 

Merhaba Helling vrienden & Watersporters,

Finike in Turkije, je vliegt een paar uur vanaf  Thailand, maar dan heb je ook wat! 

Een totaal ander land. Hier in Finike bruist het leven totaal niet. En op de straathoeken gebeurd al helemaal niks en er staan echt geen kleine mobiele restaurantjes. Wel jammer trouwens. 

Maar één ding hebben de Turken en de Thai wel gemeen: ze zijn verschrikkelijk vriendelijk.
Nou, eigenlijk hebben ze wel twee dingen gemeen: Als ze de kans krijgen bedonderen ze je graag.

Maar… daar stond ze weer kwispelend op ons te wachten ons Esperanza-tje. 

We hadden haar voor ons vertrek op de kant gezet. Zodat er onderhoud aan gedaan kon worden en ook voor de veiligheid. En met dat laatste hadden we een goede beslissing genomen. Want  begin januari was er een pittige zuiderstorm over Finike getrokken en diverse schepen in de haven hadden daardoor schade opgelopen. 

We moesten wel even wennen aan de manier “hoe” ze hier een schip op het droge zetten. We zijn een soort grote bok gewend waar een soort stempels aan zitten die omhoog steken als een soort steunen op de romp, die het schip rechtop houden.

Maar hier niet. Houten boomstammetjes met boven en onder keggen en ze stond als een huis.

En het onderhoudswerk, het cleanen en het poetsen van de romp en het schuren en op nieuw in de antifouling (aangroeiwerende verf) zetten van het onder waterschip, was prima gedaan.

Ze kon zo de plomp weer in.  Slapen in een bewegend bed, dat was lang geleden!

Van het afgelopen zeilseizoen zijn er zat klusjes blijven liggen die je eigenlijk alleen maar kan doen als je wat langer aan een steiger ligt. Om wat te noemen. In het kombuis de randjes lakken, het opblaasbare kieltje van de bijboot plakken, grootzeilhuik naar de zeilmaker, twee nieuwe vallen in de mast. 

Zo zijn er natuurlijk nog duizend en twee andere redenen om niet te vertrekken: Yoga, een hele hoop gezellige en sociale dingen op de steiger, heerlijk lang onder de douche na het hardlopen, wat weer gaat als een speer trouwens, en ons contract om rustig aan de steiger te kunnen blijven liggen, loopt nog wel tot mei ….

Maar… het begon toch waanzinnig te kriebelen en …. Vroeger, zei de schipperse, gingen we ook zeilen met de Pasen! Dus hier kan dat net zo makkelijk. Trossen los, in z´n achteruit!

Maar lieve schat, als ik zo naar de bergen kijk (een uitloper van het Taurus gebergte) weet ik het zo net nog wel niet. Daar ligt nog gewoon sneeuw!

En, we slapen nog onder ons dekbedje met een hele nieuwe hoes.  

Echter, dat ding (de nieuwe hoes) hield je meer uit de slaap dan dat het je naar dromenland bracht. De stof ervan voelde gewoon niet lekker aan. Wat een waardeloos ding! Grrrrr!!

Ja, wat moeten we er mee?  Poetslappen, is dat wellicht een idee? Als blikken….

Daar kwam voor de schipperse de oplossing. Op het dagelijkse radionet werd een gemeld dat er  “Boat Jumble”  werd gehouden.

Hoe werkt het?

Iedereen kijkt onder de banken en de vloer van zijn schip of hij daar nog te verhandelen zooi heeft liggen, maakt niet uit wat, en neemt dat mee naar deze markt. 

Het is de plek om van je 2e handspullen af te komen en geheid dat je weer met andere spullen  aan boord te komt. Alles in het kader van: je kan niet weten!

En daar ging Carla heen met een tas vol spullen: Twee pilots van Indonesië, op de een of andere manier raken we die niet kwijt. Een oud transistor radiootje, een paar sandalen waar ik niet gelukkig mee was en …. de dekbedhoes!

De handel ging perfect! Het radiootje en de sandalen gingen naar een Turk die op de werf werkt. Maar de dekbedhoes had wat meer voeten in de aarde. Marca, de dame die de wasserij op de Marina runt, had er wel oren naar. Maar ja, de prijs hé? Nie goe.

Ze zijn er samen uitgekomen. Zij deed onze laatste was gratis! Nou, helemaal goed!!  

En … het is voorjaar in Turkije … we zijn weer heerlijk onderweg.

Het zeilplan is om via de Turkse kust naar het noorden te gaan richting Izmir. Om daarna naar het zuiden af te zakken via een hele hoop Griekse eilanden, welke hun naam echt allemaal schijnen te eindigen op “os”. 

Maar .. voor die tijd hebben we vast nog wel contact!

We wensen jullie een ongelofelijk goed en zonnig voorjaar.

Carla & Han
a/b Esperanza