Beste beentje voor
Na wat rekenwerk blijkt dit mijn zestiende jaar te zijn met de Event mijn boot. Osmose is
dus niet echt iets om je zorgen te maken dat een boot zinkt. Vanaf het eerste jaar zeil ik wedstrijden met deze boot en mijn onderhoudsinterval is, zou je kunnen zeggen, tamelijk sumier.
Waar het door kwam ik weet het niet maar dit voorjaar heb ik zowaar de romp wat opgefleurd met een verse laag verf, een mooie nieuwe glanzend gelakte go-faster-striping. De eerste wedstrijd, race 2, race 1 is afgelast, werkte die striping nog niet echt goed. Eens kijken of de verf deze tweede strijd wel werkt. We zouden ons beste beentje voor zetten. Vanwege de hevige regen in Duitsland en dus een redelijke plons regenwater die door de Lek langs ons stadje spoelt, weken we voor de start alweer uit naar de afgraving. De eerste wedstrijd was dat ook al het geval. Het gerucht gaat dat men ergens tijdens die startprocedure op een zeker moment op een donker plekje een bord tevoorschijn heeft gehaald met 2X erop. Deze wedstrijd hebben ze dat bord dan ook werkelijk zichtbaar gemaakt en er werd dus van ons verwacht dat we de vertaalslag zouden maken van gehesen baanvlaggetje met een nummervolgorde en die ook daadwerkelijk twee keer zouden varen. Iets wat de eerste wedstrijd en masse is genegeerd. Deze opdracht was voor sommigen toch nog een te moeilijke rekensom. Het startveld waarin wij zaten, de kajuitklasse, was van het gretig fanatieke type. Mijn bemanningslid, op het laatste moment geronseld, beleefde deze start met een licht verhoogd hartritme. Het gretig fanatieke gedeelte kwam tot uiting toen alle grote snelle bakken zich zo’n 10 seconden te vroeg bij de startlijn melden, met allerlei remmende manoeuvres tot gevolg. Onze “vers gelakte” liep met een lekker gangetje netjes uitgekiend richting startlijn iets lager varend dan het groepje gretig fanatieke. De Tompoes, ook wat gehinderd door wat indringstarters, was echt te vroeg en moest nog even terug voor een herstart en dacht dat te doen door af te vallen en te gijpen. Maar daar voeren wij met onze vers gelakte. Stuurman Carol van de Tompoes corrigeerde zijn koerswijziging weer maar de beide rompen zochten elkaar toch op. Met een Jehova-getuige-reflex stak hij zijn voet uit om de twee boten op afstand te houden. En dit is hem gelukt, met precies de dikte van één grote teen. Niks gebroken wel gekneusd. Terwijl wij lekker met de wedstrijd begonnen en anderen nog druk waren met strafrondjes en herstarts bleek dat onze schadevrije (waarvoor dank Carol) vers gelakte niet eens zo slecht lag in het veld. De wedstrijd zelf liep eigenlijk best wel lekker. Helemaal gezien ons hoge handicapgetal. Alleen bij ton 3 links tegenover het strandje en ook iets verderop de doorgang naar de rivier was het even zoeken naar wind vanwege boomluwtes maar hier zijn wij mooi doorheen gerommeld. Eenmaal op de rivier hadden we de optelsom van stroom en wind hetgeen een snelheid op de GPS van 7.5 knoop opleverde. Als een (go-faster) streep spoelden wij over de finish. Eenmaal gefinisht bleek dat wij, na verrekening van de handicap getallen, met een teenlengte te hebben gewonnen.
Volgende week zetten wij weer ons beste beentje voor. Wij hebben er nog twee. En beterschap Carol.